Παρέλκει νὰ προσθέσουμε πολλὰ στὸν δημόσιο διάλογο σχετικὰ μὲ τὸ θέμα. Μία μόνο σκέψη ἀρκεῖ:
Ποιοὶ θὰ εἶναι πίσω ἀπὸ τὶς κάμερες; «Ἅγιοι»; «Ἀναμάρτητοι»; «Ἀδέκαστοι»; «Ἀδιάφθοροι»; -Ὄχι. Θὰ εἶναι ἄνθρωποι μὲ σάρκα καὶ ὀστά. Κάποιοι ἀπὸ αὐτούς, μοιραία, θὰ ἀξιοποιήσουν αὐτὸ ποὺ βλέπουν γιὰ δικό τους προσωπικὸ ὄφελος. Ἐπειδή, μάλιστα, ἡ ἐξουσία διαφθείρει ἀργὰ ἢ γρήγορα τοὺς πάντες, τὸ ποσοστὸ τῶν διεφθαρμένων μεταξὺ τῶν ἐχόντων ἐξουσία εἶναι πάντα πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ τοῦ ὑπόλοιπου πληθυσμοῦ. Ἑπομένως, ὅσοι λέγουν «ἐγὼ δὲν φοβᾶμαι διότι δὲν ἔχω τίποτα νὰ κρύψω» ἂς ἀναλογιστοῦν πώς, ναί, δὲν ἔχουν τίποτα νὰ κρύψουν ἀπὸ τοὺς τίμιους, ἀλλὰ σίγουρα ἔχουν κάτι νὰ κρύψουν ἀπὸ τοὺς διεφθαρμένους.
Οἱ ἐκφράσεις «ἔντιμος δικαστικός», «ἔντιμος ἀστυνομικός», «ἔντιμος δεσμοφύλακας» καὶ «ἔντιμος πολιτικός» συνιστοῦν ἡ κάθε μία τους σχῆμα ὀξύμωρο. Ὁ ἐχθρός τῆς «δημοκρατίας», δηλαδὴ τοῦ καθεστῶτος τὸ ὁποῖο προάγει τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἁρμονικὴ-δημιουργικὴ συνύπαρξη εἶναι ἡ ἀδιαφορία τῶν πολιτῶν, ἡ ἄρνησή τους νὰ συμμετέχουν ἐνεργὰ στὰ κοινὰ καὶ ἡ ἀνάθεση αὐτῆς τους τῆς δραστηριότητας σὲ τρίτους. Ἀμ’ ἔλα ποὺ αὐτοὶ οἱ «τρίτοι» θὰ ἐξυπηρετήσουν πρῶτα τὰ προσωπικά τους συμφέροντα καὶ μετὰ (καὶ ἄν) τῶν ἐντολέων τους…